Wortart | Verb |
---|---|
Trennung | in·dign·i |
Indikativ | |
---|---|
Präsens | indignas |
Präterium | indignis |
Futur | indignos |
Konditional | |
indignus | |
Imperativ | |
indignu |
Aktive Partizipien | |
---|---|
Präsens | indignanta |
Präterium | indigninta |
Futur | indignonta |
Dänisch | ærgre sig |
---|---|
Deutsch | aufgebracht sein; entrüstet sein; sich entrüsten; sich empören; unwillig sein |
Englisch | be indignant; be irritated; resent |
Finnisch | närkästyä |
Französisch | s’indigner |
Griechisch | αγανακτώ |
Isländisch | gremjast |
Niederländisch | verontwaardigd zijn; zich ergeren; zich verontwaardigen |
Norwegisch | ergre seg |
Portugiesisch | indignar‐se; sentir indignação |
Saterfriesisch | apbroacht weese; sik äntrustje |
Schwedisch | harmas |
Spanisch | indignarse |
Westfriesisch | ergerje |